ده‌ها سازمان و انجمن سیاسی چپ در خارج ایران همایشی در حمایت از «منشور مطالبات حداقلی» ۲۰ تشکل مستقل صنفی و مدنی داخل ایران برگزار کردند. این همایش روز دوم اردیبهشت (۲۲ آوریل) در شهر کلن آلمان برگزار شد. بیش از ۱۰۰۰ فعال سیاسی و ده‌ها سازمان سیاسی و تشکل‌های حامی نهادهای صنفی ایران از برگزاری این همایش پشتیبانی کرده بودند.
این برای نخستین بار است که اکثر جریانهای سیاسی چپ پس از سال‌ها دور هم جمع شدند. کومه‌له، حزب کمونیست ایران، راه‌کارگر، حزب کمونیست کارگری ایران (حکمتیست)، اتحاد سوسیالیستی کارگری و همبستگی سوسیالیستی با کارگران ایران از جمله احزاب و سازمان‌های سیاسی شناخته شده‌ای بودند که از این همایش حمایت کردند.
شماری از نهادهای مستقل مدنی در داخل ایران بهمن ماه سال ۱۴۰۱ «منشور مطالبات حداقلی» را منتشر کردند. این نهادهادر سال‌های اخیر اعتراضات صنفی داخل کشور را رهبری کرده بودند و برخی فعالان آنها در سال‌های گذشته بازداشت شده‌اند.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، اتحاد بازنشستگان، اتحادیه آزاد کارگران ایران، سندیکای کارگران شرکت نیشکر‌هفت تپه و شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت از جمله ۲۰ تشکلی بودند که «منشور مطالبات حداقلی» را منتشر کردند.
در همایش حمایت از این «منشور مطالبات حداقلی» در کلن آلمان پیام‌هایی هم از ایران ارسال شد. رضا شهابی و حسن سعیدی فعالان شناخته شده کارگری ایران از جمله افرادی بودند که از زندان اوین پیامی مشترک به این همایش فرستادند. این دو فعال سندیکایی نوشته‌اند «در این برهه حساس تاریخی، ما به یک جنبش قوی از تمام کارگران، معلمان، زنان، بازنشستگان و دانشجویان و جریانهای مترقی و غیره نیاز داریم.»
«چپ‌ها زیر یک سقف»؛ جبهه‌ای در برابر راست؟
منبع تصویر،UGC
این همایش سخنرانان و پنل‌های مختلفی داشت. روبن مارکاریان، محمد آسنگران، حسن حسام، آذر ماجدی، مرجان افتخاری، مینا احدی، ایوب رحمانی، بهروز فراهانی، هلمت احمدیان و جمیله ندایی از جمله سخنرانان این همایش بودند.
سه پنل «زنان در انقلاب ژینا»، «جایگاه جنبش کارگری» و «دادخواهی» نیز به طور مجزا در این همایش برگزار شد.
آذر ماجدی از فعالان جنبش چپ در ایران در سخنرانی خود در اهمیت این همایش خواستار «انسجام نیروهای چپ شد» گفت که «چپ را علیرغم تمام اختلافات زیر سقف آوردیم. اکنون مهم است که در برابر راست یک جبهه یا یک جنبش تشکیل شود». او همچنین ضمن انتقاد از «رسانه‌های دست راستی» گفت «ما نیاز داریم چپ را جمع کنیم و در مقابل هجوم راست بایستیم. او گفت شعار زن، زندگی، آزادی پر از ایهام است». او گفت «هم منشور بورژوایی مهسا زیر این شعار در می‌آید و هم جریان مطالبات حداقلی. ما نیاز داریم بگوییم تفسیر ما و مردم انقلابی از این شعار چیست».
محمد آسنگران از فعالان سیاسی چپ در سخنرانی خود منشور مطالبات حداقلی را «نویدبخش اتفاقی تاریخی است» که اینبار صدای مردم تحت ستم از جمله «زنان، کارگران و جوانان» را بازتاب می‌دهد. او گفت اهمیت «این منشور فقط به خاطر رادیکال بودن بندهایش نبود، بلکه به خاطر امضاهای تشکل‌هایی بود که از داخل ایران و از متن یک جنبش بیرون آمد». او از افرادی و جریان‌هایی که «به دنبال دولت‌های خارجی می‌روند تا آینده را برایشان بسازند» نیز انتقاد کرد.
روبن مارکاریان فعال سیاسی و از چهره شناخته شده جنبش کمونیستی و سازمان کارگران انقلابی ایران (راه‌کارگر) با تاکید بر «سوسیالیسم دموکراتیک» به عنوان راه آینده ایران از اهمیت طرح «حق تعیین سرنوشت تا سر حد جدایی و پذیرفتن برابری حقوقی ملیت‌های ساکن ایران» گفت. او همچنین تاکید کرد باید تضمین‌هایی وجود داشته باشد که زنان بتوانند زیر هجوم مرد-پدرسالاری و سرمایه‌داری به حقوق خود برسند». او همچنین بر لزوم «تامین اجتماعی جامعه و پایان کار خانگی» تاکید کرد.
نهادهای اجتماعی از جمله همبستگی سوسیالیستی با کارگران ایران، شش رنگ (شبکه لزبین‌‌ها و ترنسجندرهای ایرانی) و سازمان پناهندگی پرایم از جمله ده‌ها نهاد اجتماعی حامی این گردهمایی بودند.
منشور تشکل‌های مدنی داخل ایران با عنوان «منشور مطالبات حداقلی» در حالی مورد استقبال شماری از نیروهای سیاسی خارج کشور قرار گرفته که پیشتر شش نفر از چهره‌های اپوزیسیون جمهوری اسلامی در خارج از ایران نیز متنی را با عنوان «منشور همبستگی و سازماندهی» مشهور به «منشور مهسا» منتشر کردند.
اما در هفته‌های اخیر گزارش‌هایی از اختلاف بین اعضای منشور مهسا به بیرون درز کرد. ابتدا رضا پهلوی از عدم اجماع میان دیگر امضاکنندگان آن بر سر پیوستن نامزدهای پیشنهادی خود به منشور خبر داده بود. سرانجام حامد اسماعیلیون، فعال حقوق بشر و از اعضای خانواده‌های قربانیان هواپیمای اوکراینی با انتشار بیانیه‌ای در توییتر از «فشار بیرونی» بر اعضای «گروه جورج تاون» گفت و کناره‌گیری خود از این ائتلاف را اعلام کرده است.
در هفته‌های گذشته، بسیاری از نهادهای مستقل و چهرهها و احزاب سیاسی مخالف جمهوری اسلامی ائتلاف‌هایی تشکیل داده‌اند. اسفند ماه امسال گروهی از فعالان فمینیست و برابری‌طلب در نشست خبری در دانشگاه سواز لندن ضمن انتقاد از «آلترناتیوسازی‌های از بالا»، بر ارتباط پیوسته خود با داخل ایران و جنبش‌های منطقه‌ای تاکید کردند.
